آدم نایسی نباشید

اگر دیگران یا خودتان شما آدم نایس و مهربونی میشناسند بهتر است این پست را با دقت بخوانید.

آیا شما آدم مودبی هستید که توهین نمیکند و با هد شرایطی خود را تطبیق می دهد و از مخالفت کردن دوری میکند؟ چه جوری یه آین رفتار را داشتن؟ حال میکنید واقعاً؟

احساساتون چطوره؟ اعتمادد به نفس کافی دارید وقتی نایس هستید؟ رابطه تون با جنس مخالف یا پارتنرتون چطور میگذره وقتی این رفتار رو دارید؟ 

تو شرایط کار چطور؟ تا حالا شده این استراتژی نایس بودن رو عمیقاً بررسی کنید؟ 

خب برای من و خیلی های دیگه وقتی شخصیت خیلی نایس و مهربونی داشتیم، به این معنا بود که اعتماد به نفس مناسب و بالغانه ای نداشتیم. نمیشه هم خیلی نایس و مهربون و گوگول بود و هم اعتماد به نفس کافی داشت. خب حالا ممکنه یه سری بگن: ((خب که چی؟ برای اعتماد به نفس داشتن قراره آدم عوضی و اخمو و نچسبی باشیم و از آدمها دائما انتقاد کنیم؟!)).

  

جواب این سئوال این است که قرار نیست سیاه و سفید به دنیا نگاه کنیم. اگر بخواهیم زیرپوستی به قضیه نایس بودن نگاه کنیم میبینیم که خیلی از آدمهای نایس و مهربون این شیوه رفتاری رو برای این انتخاب کردن چون از برخورد و درگیری میترسن. از مخالف کردن با دیگران به خاطر منافع خودشون دوری میکنند چون مخالفت کردن و خواسته های خود را طلب کردن ممکنه جر و بحث و درگیری پیش بیاره. و همچنین "ترس از دوست نداشته شدن"... اما واقعاً زندگی خود را وقف دیگران کردن به بهای دور شدن از خواسته های خود چه ارزشی داره؟ ما فقط یکبار و اونهم یکبار زندگی میکنیم و چرا از همین یکبار فرصت برای خودمون استفاده نکنیم؟

آدمهای نایس خیلی از موارد خواسته ای دیگران رو بر خواسته های خودشون ترجیح میدن چون دلشون میخاد و این احساس رو درونی کردن که "همه باید من رو دوست داشته باشن" - در کودکی احتمالا مامان و بابا (بویژه مادرانشون یا مادرانمون) ما رو تهدید میکردند که اگه فلان و بلان دیگه دوستت نخواهم داشت. و حالا در بزرگسالی بدنیا همان الگوی دوران کودکی اند... من رو دوست داشته باشید منهم خواسته های شما رو اولویت قرار میدهم! یه لحظه فکر کنید! به خودتان بگید من این رفتار رو متوقف میکنم چون من برای خودم مهمترین و باارزشترین فرد دنیا هستم. و بله واقعاً شما برای خودتون بهترین و مهمترین و دوست داشتی ترین فرد زندگی تون هستید. هیچ کسی رو بر خودتون مقدم ندونید. نه عشق تون رو نه پدر و مادر زحمت کش تون رو و نه معلم و نه فلان شخصیت سیاسی و مذهبی و اجتماعی. در درجه اول خودتون مهمترین فرد زندگی تون هستید. با خودتون نایس باشید تا با دیگران.

در خیلی از موارد انسانهای دیگه آدمهای نایس رو خیلی تحسین میکنند و تشویق شون میکنند که این رفتار رو ادامه بدن ..چرا؟ چون این آدمها فهمیده اند که آدمهای نایس خواسته های اونها رو انجام میدن حتی به قیمت زیرپا گذاشتن خواسته های خودشون. به این تشویق ها و "آفرین گفتن ها" و "دمت گرم ها" توجهی نکنید. "دم شما" زمانی گرم که اول به خودتون توجه کرده اید تا به دیگران. 

آگر آدمی هستید که دوست دارید همه شما رو دوست داشته باشند، اگر آدمی هستید که دوست دارید همه چیز بی سر و صدا و آروم تموم بشه و هیچ مخالفتی و چالشی بوجود نیاد و اگر از جریحه دار شدن احساسات دیگران می ترسید و خیلی ناراحتتون میکنه که انجام ندادن خواسته ای یه نفر دیگه اون رو آزار بده... اگه شما این رفتار و باور رو دارید بهتره بشینید یه گوشه تنهایی فکر کنید. شما دارید با این کارها اعتماد به نفس و عزت نفس خودتون رو میکشید. کمی بیشتر "خودخواه" باشید. خودتان را اول "بخواهید" بعد دیگران را. قرار نیست دیگران را آدم حساب نکنیم و محل گربه نزارید بلکه اول خودم بعد دیگران.

به زبان بدنتان توجه کنیم و ببینیم چطور با حرکات دست و پا و گردن و لب ها و ابروها پیام های مختلف ارسال میکنیم. مخصوصاً ببینید چقدر لبخند میزنیم. آدمها نایس معمولاً زیادی لبخند میزنند مخصوصاً وقتی شخصی رو برای اولین بار میبینند یا در برخورد با شخصی که فکر میکنند آدم مهمی است یا در برخورد با کسی که دلبر به نظر میرسه و هات و تو دلبرو. تمرین کنید تو این برخوردها و مواقع سریع لبخند نزنید. پریمات هایی مثل شامپانزه که به ما انسانها نزدیکی بسیار زیاد ژنتیکی دارند وقتی میخوان به بقیه بگن ما خطری برای شما نیستیم و تهدید به حساب نمی آییم تا می توانند لبها را از هم باز میکنند. همان لبخند انسانی خودمان! 

خب پس این بخشی از تمرین روزانه شماست. با لبخند نزدن شما احساسات دیگران جریحه دار نمیشود و دیگران هم فکر نمی کنند شما آدم عبوس و بداخلاق و عوضی اس هستید. (حتی اگر کسی هم این طور فکر کند مشکل اوست نه ما)

کار دیگری هم که بهتر است انجام بدین این است که به چشمان طرف نگاه کنید و نگاهتون رو ندزدید. حرکات آرام دست و سر انجام بدید و خیلی آنها را تکان ندهید.